Διαβάζω την Μαρία Δεναξά από την Γαλλία. Η υψηλού επιπέδου και ήθους δημοσιογράφος μιλάει για την απόλυτη αλλοίωση των ανθρώπινων αξιών και φέρνει για παράδειγμα την λαμπαδηδρομία των Ολυμπιακών Αγώνων στη Γαλλία και την Γιουροβίζιον

Ξεκινάει με το ερώτημα: Σε πιστή προσομοίωση των Hunger Games (των αγώνων πείνας) ή σε μια εκστρατεία προπαγάνδας της LGBT+ κοινότητας μετατράπηκε η λαμπαδηδρομία των Ολυμπιακών Αγώνων εν έτει 2024;

Ένα ερώτημα που έθεσαν ουκ ολίγοι, βλέποντας την ολυμπιακή φλόγα να τη μεταφέρουν επί γαλλικού εδάφους, μεταξύ άλλων, drag queens και τρανσέξουαλ, και να χαίρουν υπερπροβολής, την ώρα που μέχρι στιγμής είναι ηχηρή η απουσία από τη διοργάνωση κορυφαίων Γάλλων αθλητών, όπως ο πρώην ποδοσφαιριστής Ζινεντίν Ζιντάν, που μεγάλωσε στη Μασσαλία.

Μέχρι σήμερα, σε όλες τις χώρες που φιλοξένησαν τους Ολυμπιακούς Αγώνες, οι διοργανωτές είχαν σε περίοπτη θέση τους μεγαλύτερους αθλητές τους για να τρέξουν τις αποστάσεις. Στην Ελλάδα, για παράδειγμα, το 2004, τη φλόγα μετέφεραν ο Παναγιώτης Γιαννάκης, η Νίκη Μπακογιάννη, η Βούλα Πατουλίδου. Το 2012, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου, ένας από τους πρώτους που κράτησαν τη φλόγα ήταν ο διάσημος ποδοσφαιριστής Ντέιβιντ Μπέκαμ.

Στη Γαλλία, η θεαματική αλλοίωση -στα χρονικά των Ολυμπιακών Αγώνων- του χαρακτήρα της λαμπαδηδρομίας, με την υπερπροβολή ατόμων από μία ΚΑΙ ΜΟΝΟ συγκεκριμένη κοινωνική ομάδα, έδωσε την εντύπωση μιας δημαγωγικής και στοχευμένης επανεκκίνησης των κοινωνιών μας, για να μην απορρίψουν άλλο ένα μόσχευμα διχασμού, παρά της προαγωγής της διαφορετικότητας.

Το να ισχυρίζεται κάποιος πως προωθεί τη διαφορετικότητα, αλλά μονομερώς, απαξιώνοντας την προβολή κοινωνικών ομάδων, όπως για παράδειγμα είναι οι πρόσφυγες, οι ηλικιωμένοι, οι υπέρβαροι κ.λπ., είναι σαν να επικροτεί φανατικά τις διακρίσεις και τους αποκλεισμούς.

H προπαγανδιστική εκμετάλλευση υπέρ της LGBT+ κοινότητας, μέσω της μεγάλης επικοινωνιακής κάλυψης της οποίας χαίρει ένα σημαντικό γεγονός, μετά τη λαμπαδηδρομία συνεχίστηκε με το πανηγυράκι της Eurovision, που φέτος δεν έμοιαζε ούτε με… παρωδία!

Η διοργάνωση, που κάποτε ήταν φτηνιάρικη αλλά και διασκεδαστική, στις μέρες μας μοιάζει περισσότερο με ένα ετήσιο ραντεβού ατόμων μίας και μοναδικής κοινότητας, που επιχειρούν να περάσουν το μήνυμά τους, αλλά με τον πλέον αποκρουστικό τρόπο.

Ειδικά φέτος, η Eurovision έδωσε την εντύπωση μιας βιτρίνας εκφυλισμού και διαγωνισμού φρικιών, παρά σόου ταλέντων, που μέσα από κάποια λεπτά δημοσιότητας επιεικώς «έλαμψαν» μέσα από τη μετριότητά τους.

Κάποιες άλλες εποχές, το διαφορετικό στιλ της μουσικής ήταν κεντημένο με πολιτιστικά μοτίβα. Η φετινή διοργάνωση ανακοίνωσε ξεκάθαρα τις αξίες που επιθυμεί να προωθήσει η Ευρωπαϊκή Ένωση, στην πορεία της προς την ομοσπονδοποίησή της.

Πέρα από την ακροθιγώς πολεμική για τη γενοκτονία στη Γάζα, το βράδυ του Σαββάτου αντί να γιορτάζει η μουσική και να εξυμνείται η δημιουργικότητα, εκατομμύρια Ευρωπαίοι τηλεθεατές παρακολούθησαν στους δέκτες τους μια απροκάλυπτη επίδειξη της woke ιδεολογίας και επιδειξιομανίας, αν όχι τη νεκρώσιμη ακολουθία της Ευρώπης!

Εν συντομία, το όλο αποτέλεσμα ήταν ένα καλλιτεχνικό και ανθρώπινο ναυάγιο. Μια σχεδόν πλήρης εκτροπή, που θέτει σε κίνδυνο τις πραγματικές πολιτιστικές δημιουργίες και τους δημιουργούς, προς όφελος και πάλι μιας μικρής, αλλά πανίσχυρης, μειοψηφίας.

Όπως και με τους Ολυμπιακούς Αγώνες, έτσι και με τη Eurovision, είναι ντροπή για ένα μεγάλο αθλητικό γεγονός, αλλά και για ένα μεγάλο καλλιτεχνικό γεγονός, που έχουν ως προορισμό να φέρουν τους ανθρώπους πιο κοντά και να κατευνάσουν τα πνεύματα, να αμαυρώνονται από τις υπερβολές του πιο ριζοσπαστικοποιημένου προοδευτισμού.

Οι Ευρωπαίοι και η ανθρωπότητα αξίζουν κάτι καλύτερο!