Παρέμβαση στην ΠΡΩΙΝΗ ΠΕΡΙΠΟΛΟ και στο IONION FM της γ.γ. του Οικονομικού Επιμελητηρίου Δυτικής Ελλάδας & ΒΔ ΠΕλ/σου Εύης Βεργοπούλου σχετικά με το άρθρο της «Περί φοροδιαφυγής και ανάπτυξης». Όπως λέει η κ. Βεργοπούλου το εξαγγελθέν φορολογικό νομοσχέδιο διατηρεί ανέγγιχτες τις φοροαπαλλαγές που θέσπισε η κυβέρνηση στην προηγούμενη τετραετία και στοχεύει αποκλειστικά στη συρρίκνωση της μικρής και μικρομεσαίας επιχειρηματικότητας.

Η Νέα Δημοκρατία παραμένει πιστή στην παρωχημένη πολιτική των λεγόμενων trickle down economics που καθιέρωσαν στην παγκόσμια οικονομία η Θάτσερ και ο Ρίγκαν, δηλαδή στην αφελή φιλελεύθερη άποψη ότι με τις φοροαπαλλαγές στους πιο πλούσιους θα αυξηθούν οι επενδύσεις, θα πετύχουμε υψηλό ρυθμό ανάπτυξης και ο πλούτος θα διαχυθεί και θα φτάσει για όλους.

Στην πράξη όμως, γίνονται οι πλούσιοι πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι, διότι οι έμμεσοι φόροι ροκανίζουν το εισόδημα των χαμηλόμισθων και η επαναφορά του αναχρονιστικού θεσμού των τεκμηρίων βάζει «θηλιά» στους μικρούς και μικρομεσαίους επιχειρηματίες.

Εδώ λοιπόν προκύπτει μείζον ζήτημα φορολογικής δικαιοσύνης. Ο έμμεσος φόρος ως γνωστόν είναι κοινωνικά άδικος και οξύνει την ανισότητα, διότι με ΦΠΑ στο 24% το εισόδημα του φτωχού πιέζεται περισσότερο από αυτό του πλούσιου. Όταν μια κυβέρνηση αρνείται να μειώσει το ΦΠΑ για να ανακουφίσει τους αδύναμους, με το επιχείρημα ότι είναι αποτελεσματικός και γεμίζει τα ταμεία, και ταυτόχρονα μειώνει τη φορολογία των επιχειρήσεων στο 22% και των μερισμάτων στο 5% (δεύτερο μικρότερο σε όλη την Ευρώπη), καταργεί τον φόρο μεγάλης ακίνητης περιουσίας και αυξάνει το αφορολόγητο στις γονικές παροχές μέχρι τις 800.000 ευρώ, είναι πασιφανές ότι οι ανισότητες μεγαλώνουν και ουσιαστικά μεταφέρεται πλούτος από τους πολλούς στους λίγους.

Ειδικά για τον φόρο στα μερίσματα, η έκθεση του ΟΟΣΑ επισημαίνει ότι είναι πολύ χαμηλός, όταν στην Ιρλανδία -την «ιερή αγελάδα» της φιλελεύθερης σχολής- είναι στο 51%, ακριβώς για να επανεπενδύονται τα κέρδη στην επιχείρηση.

Επομένως, ο εξορθολογισμός της φορολογικής πολιτικής δεν θα προκαλέσει καμία ύφεση, αλλά αντίθετα θα διασφαλίσει την οικονομική ανάπτυξη με την κοινωνική συνοχή, θα βελτιώσει τις παρεχόμενες υπηρεσίες υγείας και παιδείας, χωρίς να κινδυνεύσει η δημοσιονομική ισορροπία. Κι αυτό δεν ουτοπικό, διότι ήδη εφαρμόζεται στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, με τα περίφημα Bidenomics: όπου έχουμε την αποκαλούμενη «κοινωνική οικονομία της αγοράς», δηλαδή υποστήριξη των χαμηλόμισθων και της μεσαίας τάξης, δημόσιες επενδύσεις για το μέλλον, σε υποδομές και την εκπαίδευση, ενίσχυση του ανταγωνισμού και φορολόγηση των υπερπλούσιων, που πληρώνουν πολύ λίγο φόρο.

Απέναντι στην εύκολη λύση του τεκμαρτού εισοδήματος, που δημιουργεί την αίσθηση της φορολογικής ανεπάρκειας του κρατικού μηχανισμού και είναι βέβαιο ότι θα οδηγήσει τους μικρούς σε διακοπή δραστηριότητας δημιουργώντας μονοπωλιακές καταστάσεις στην αγορά, υπάρχει η ολοκληρωμένη πρόταση της αναδιανεμητικής πολιτικής και της προοδευτικής φορολόγησης, η οποία με τα σημερινά εργαλεία της ψηφιακής επανάστασης μπορεί να περιορίσει τις μεγάλες εστίες φοροδιαφυγής.