Ο Νίκος Χειλαδάκης γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη. Σπούδασε οικονομικά στην ΑΣΟΕΕ Αθηνών και τουρκικά στο ΙΜΧΑ Θεσσαλονίκης, ενώ παρακολούθησε μαθήματα τουρκολογίας. Έχει διατελέσει ανταποκριτής στην Τουρκία επί πολλά χρόνια και έχει γράψει πολλά άρθρα σε γνωστές εφημερίδες και περιοδικά, σχετικά με τα ελληνοτουρκικά, τις διεθνείς εξελίξεις, και ιδίως με ότι έχει σχέση με την Τουρκία, (πολιτική, οικονομία, στρατός, εξωτερική πολιτική, κοινωνία, θρησκεία, κ.α.), καθώς και με θέματα παγκόσμιας γεωπολιτικής. 

Διετέλεσε επί τέσσερα χρόνια μέλος του Ινστιτούτου Αμυντικών Αναλύσεων του Υπουργείου ʼμυνας, όπου έχει εκδώσει αρκετές μελέτες του γύρω από τα ελληνοτουρκικά, τις εξελίξεις στην Τουρκία και θέματα γεωστρατηγικού ενδιαφέροντος. Παρακολουθεί σχεδόν επί τριάντα χρόνια τον τουρκικό και διεθνή τύπο, ηλεκτρονικό και έντυπο και έχει ασχοληθεί με διεθνή θέματα και όλες τις εξελίξεις της ευρύτερης περιοχής στην οποία βρίσκεται η Ελλάδα.

Επί πολλά χρόνια φιλοξενείτο στο IONION FM, όπου ανέπτυσε τις ενδιαφέρουσες αναλύσεις του στους ακροατές της δυτικής Ελλάδας. Το προσωπικό του σταθμού εύχεται στην οικογένειά του τα ειλκρινή του συλλυπητήρια 

 

ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ στο IONION FM:

 

Στις 14 Μαΐου το Ισλάμ γιορτάζει μια από τις μεγαλύτερες θρησκευτικές εορτές μετά το τέλος του ιερού μηνά του Ραμαζανίου, το Μπαϊράμ.

 

Σε άλλες χρονιές υπήρχε πάντα κάποια ένταση την περίοδο αυτή στην Ιερουσαλήμ, όπου βρίσκεται το ιερό τέμενος των μουσουλμάνων, το τέμενος του Χαλίφη Ομάρ, διαδόχου του Μωάμεθ, αλλά φέτος τα πράγματα έχουν εκτραχυνθεί και ένας άτυπος πόλεμος βρίσκεται σε εξέλιξη με νεκρούς Παλαιστινίους που ανεβάζουν επικίνδυνα το θερμόμετρο στην ούτος ή άλλως καυτή περιοχή.

 

Μέσα σε αυτά τα εκρηκτικά γεγονότα, ο Τούρκος πρόεδρος, Ταιγίπ Ερντογάν, άρπαξε την μεγάλη αυτή ευκαιρία να προβληθεί σαν ο μεγάλος υπερασπιστής του Ισλάμ κατά του Ισραήλ, αλλά εκείνο που βασικά επιδιώκει είναι να αντιστρέψει μια αρνητική εικόνα που έχει στον αραβικό κόσμο εξ αιτίας της νεοωθομανικής του αλαζονείας τα τελευταία

χρόνια.

 

Σήμερα οι πιο εχθρικές αραβικές χώρες για τον Ερντογάν είναι φυσικά το καθεστώς ʼσαντ στην Συρία, κυρίως όμως τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα που μάλιστα διαθέτουν και αξιόλογες ένοπλες δυνάμεις που παρεμβαίνουν σε πολλά μέτωπα κατά της Τουρκίας όπως αυτό της Λιβύης. Σε δεύτερη φάση εχθρικές χώρες είναι Αίγυπτος και η Σαουδική Αραβία,

δυο από τις πιο σημαντικές χώρες του αραβικού κόσμου και ακολουθεί και η Ιορδανία που πρόσφατα απαγόρεψε την δραστηριότητα των Αδελφών Μουσουλμάνων αδελφό κόμμα του Ερντογάν.

 

Η κρίση της Ιερουσαλήμ έδωσε την χρυσή ευκαιρία στον Ερντογάν και εν όψει του Μπαϊράμ, να συνταυτιστεί με την Αίγυπτο και την Σαουδική Αραβία και σε προέκταση και με τα Η.Α.Ε. στην καταδίκη του Ισραήλ, σε συνδυασμό με μια τελευταία διπλωματική εκστρατεύει να προσεγγίσει αυτές τις δυο χώρες που κρατούν εξ αιτίας κυρίως των Αδελφών Μουσουλμάνων εχθρική στάση με την Τουρκία.

 

Η προσπάθεια αυτή του Ερντογάν βρίσκει προς το παρόν θετική ανταπόκριση και το ερώτημα εδώ που γεννάται είναι 1) μέχρι πού μπορεί να το τραβήξει ο Ερντογάν; και 2) κυρίως τι αποτελέσματα θα έχει αυτή του η στάση.

 

Η δήλωση του υπουργού Εξωτερικών της Τουρκίας, Μεβλούτ Τσαούσογλου, την Τετάρτη 12 Μαΐου στο Ριάντ της Σαουδικής Αραβίας ότι αν χρειαστεί η Τουρκία θα στέλνει στρατό στην περιοχή, έριξε λάδι στην φωτιά και έχει ανάψει ήδη τα φορτισμένα πνεύματα με ανυπολόγιστες συνέπειες. Ο οπορτουνισμός του Ερντογάν που στηρίζεται στα αδικοχαμένα

θύματα των Παλαιστινίων είναι άλλος ένας επικίνδυνος ακροβατισμός του Τούρκου πρόεδρου την ίδια στιγμή που στο εσωτερικό της χώρας του αντιμετωπίζει σοβαρότατα προβλήματα.

 

Το Ισραήλ, που ούτως η άλλως ενοχοποιείται από τα γεγονότα, δεν έχει δείξει ακόμα κάποια αντίδραση σε αυτή την τουρκική απειλή αλλά σίγουρα δεν είναι η χώρα που θα καθίσει με σταυρωμένα τα χέρια σε μια τέτοια κίνηση από την ʼγκυρα. Κάποιοι στην ʼγκυρα εκμεταλλεύονται τα πτώματα των Παλαιστινίων για δικά τους

γεωστρατηγικά οφέλη, με επικίνδυνες όμως συνέπειες για την παγκόσμια ειρήνη.